Silence of Love

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องราวของพ่อที่เป็น 'ใบ้' ที่ต้องเลี้ยงลุกตามลำพังเพียงคนเดียว

 แต่ลูกกลับไม่พอใจที่มีพ่อเช่นนี้ จนเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น...

**************************************************************************************************

นำพล็อตเรื่องมาจากโฆษณา ไทยประกันชีวิต

เพื่อไปใช้เป็น บทละคร ส่งงานอาจารย์ที่โรงเรียน

ไม่ได้ตั้งใจลอกเลียนแบบแต่อย่างใด แค่เปลี่ยนจากโฆษณาเป็นตัวอักษรให้ทุกคนได้อ่านกัน

ถ้าหากทำให้ใครไม่สบายใจ ก็ต้อง ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย

เนื้อเรื่อง

บทละคร       

            ผมอยากได้พ่อที่ดีกว่านี้...

            พ่อ...ที่ไม่ได้เป็น ‘ใบ้’

            พ่อ...ที่เหมือนกับพ่อคนอื่นๆ

ผมยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำที่โรงเรียน ผมขว้างกระเป๋ากระแทกกระจกอย่างสุดแรงด้วยความโกรธ โกรธที่มีพ่อเป็นใบ้ ต้องทนรับความอับอายเมื่อมาที่โรงเรียน ต้องทนรับความเจ็บปวดจากคนรอบข้างที่มองผมเป็นแค่ ‘ลูกไอ้ใบ้’ ผมมองใบหน้าของตนที่สะท้อนมาด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่จะตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เพื่อหวังเพียงว่าจะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ผมผ่อนคลายลงได้

            เสียงออดดังขึ้น ผมเดินกลับไปที่ห้องเรียน แล้วค่อยๆนั่งลงไป กลางโต๊ะมีลิดวิดเขียนไว้ตัวโต ๆ ว่า ลูกไอ้ใบ้ ผมได้แต่ทน ทนแล้วก็ทนเท่านั้น ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ แค่ผมมีพ่อเป็นใบ้ ทำให้ในโรงเรียนนี้ ผมไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว จำเป็นต้องนั่งแยกออกมาจากคนอื่น อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย เพียงเพราะมีพ่อที่พูดไม่ได้

            พอถึงตอนเที่ยง ผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหาร ก็เหมือนเช่นเคย ที่ต้องกินอาหารเพียงคนเดียว จู่ๆก็มีคนสองคนเดินมา แตะที่หลังแล้วก็ยิ้มให้ ในช่วงเวลานั้น ผมคิดว่าคงจะได้มีเพื่อนกับเขาบ้าง แต่ผมก็นึกขึ้นได้ แล้วเอื้อมมือไปจับที่หลังของตนเอง ก็รู้ได้ว่ามีกระดาษแผ่นนึงกำลังแปะหลังอยู่  ผมรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาดู กระดาษแผ่นนั้นเขียนว่า ‘ลูกไอ้ใบ้’

            ถึงตอนนั้นผมได้ระเบิดความโกรธออกมา ไม่จำเป็นต้องทนอีกแล้ว ผมเดินไปด้วยความรวดเร็ว ผลักสองคนนั้นจนล้มไป แล้วตะโกนด่าด้วยความโกรธแค้น
            “ฉันไปทำอะไรให้ พวกแก! ทำไมพวกแกต้องมากลั่นแกล้งฉันด้วย!” ผมตะคอกออกไปด้วยความโกรธ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

สองคนนั้นมีคนนึงจับผมล็อคไว้ แล้วก็ต่อยเข้ามาที่ท้อง ผมดิ้นและขัดขืนหวังว่าจะหลุดออกมา พร้อมกับตะคอกด่าด้วยความโกรธแบบไม่ขาดสาย
            “แกปล่อยฉันเดียวนี้นะ! ฉันไปทำอะไรให้”

“ฉันก็แค่หมั่นไส้แกเท่านั้นแหละ! แค่แกเกิดมาเป็นลูกไอ้ใบ้ แค่นี้ก็ผิดมากพอแล้ว คนอย่างมแกไม่สมควรที่จะเกิดมาอยู่บนโลกใบนี้หรอก!” หนึ่งในสองคนนั้นตะคอกกลับมา พร้อมกับรุมผมอย่างไม่หยุด

“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ! หยุดเดียวนี้!” อาจารย์เดินเข้ามาพร้อมกับจับพวกผมแยกออก  “พวกเธอตามครูมาที่ห้องพักครูเดียวนี้!”

ผมโดนอาจารย์ทำโทษ พร้อมกับตักเตือนว่า อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ผมกลับไปที่บ้าน เดินผ่านพ่อไปอย่างไม่สนใจ แล้วปิดประตูกระแทกหน้าดัง ‘ปัง!’ ไม่ว่าจะด่าจะว่าหรืออะไรเสียงดังก็ไม่มีใครว่า

ไม่ว่าจะตอนกินข้าวกับพ่อ หรือตอนไหนๆ ผมก็ไม่อาจจะสื่อสารกับพ่อได้รู้เรื่อง
พ่อทำแต่ท่าทางแปลกประหลาด

(ลูกต้องกินเยอะ ๆ)

(ลูกจะได้โตเร็ว ๆ)

ผมโมโหแล้วเขวี้ยงของใส่พ่อด้วยความบ้าคลั่ง แล้ววิ่งหนีออกจากบ้านไป ทิ้งพ่อที่เป็นใบ้อยู่ในบ้านเพียงผู้เดียว   

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

พ่อเดินโซซัดโซเซตามหาลูก ไม่ว่าจะไปที่ไหน ถามคนตามทาง ก็ไม่สามารถสื่อสารกันได้รู้เรื่อง มีแต่คนหาว่าเป็นบ้าบ้าง เสียสติบ้าง
            “เฮ้ย! ไอ้ใบ้ ไปไกล ๆ เลยนะ!” ชายหนุ่มตะคอกใส่ชายผู้เป็นใบ้ พร้อมกับผลักออกไปอย่างขยะแขยง

ไม่ว่าพ่อจะตามหาที่ไหน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกเลยแม้แต่น้อย พ่อที่เป็นห่วงลูกจนใจจะขาด กลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย โดนลักพาตัว หรืออาจจะไปเจออุบัติเหตุ น้ำตาของพ่อค่อยไหลรินลงมาอาบที่ข้างแก้ม หวังว่าลูกจะปลอดภัย ถึงจะเอาชีวิตของพ่อไป ก็จะให้อย่างเต็มใจ ขอแค่ลูกของพ่อปลอดภัยก็เพียงพอแล้ว

            พ่อทำได้แค่เดินกลับบ้านอย่างทำใจ หวังว่าลูกน้อยจะกลับมาในเร็ววัน พ่อกลับมาอ้อนวอนกราบพระ ทั้ง ๆ ที่น้ำตายังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ขอร้องพระผู้เป็นเจ้าช่วยคุ้มครองลูก ขอร้องอย่างไม่หยุดถึงแม้จะไม่สามารถสวดมนต์อย่างคนทั่ว ๆ ไปได้ แต่ก็อ้อนวอนดูท่าทางที่จะไม่หยุดลงง่าย ๆ จนพ่อสลบลงไปต่อหน้าพระพุทธองค์ก็ตามที...

            “เบื่อโว้ย! เบื่อที่มีพ่อแบบนี้ ถ้าเลือกเกิดได้ อยากเกิดมามีพ่อที่ดีกว่านี้ แต่นี่เลือกเกิดไม่ได้ แล้วฉันทำผิดอะไร!” เด็กหนุ่มร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

            “เฮ้ย! ไอ้น้อง เป็นอะไรไปว่ะ” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งกับพรรคพวก 2 – 3 คน เรียกเขา

            “ไม่มีอะไรครับพี่” เด็กหนุ่มผู้ไม่อยากมีเรื่อง ตอบแบบขอไปที พร้อมที่จะเดินไปจากที่นี่
            “ทะเลาะกับพ่อกับแม่มาล่ะสิ มากับพี่ไหมล่ะ มีอะไรสนุกๆให้ทำ แถมยังได้เงินอีกด้วยนะ” ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มอย่างมีเลศนัย

ยังไงเสียเขาก็ไม่มีที่ไป ลองซักหน่อยก็คงดีเหมือนกัน เด็กหนุ่มคิดอย่างขอไปทีแล้วตามชายหนุ่มตรงหน้าไปทันที

ในตอนรุ่งเช้า แสงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบที่ใบหน้าของพ่อ ทำให้พ่อตื่นขึ้นมาในทันใด พ่อตื่นขึ้นมาเห็นลูกที่กำลังวิ่งเข้ามาหา  พ่อกำลังจะกอดลูกอย่างดีใจ แต่ทันใดนั้นเอง พ่อก็สังเกตเห็นว่าลูก สะบักสบอมไปทั้งตัว แล้วมี นักเลงอีก 2 – 3 คน พังประตูเข้ามา
            “เฮ้ย! มึงแพ้พนันแล้ว ก็จ่ายเงินมาซะดี ๆ คิดจะเบี้ยวงั้นเหรอไอ้หนู!” นักเลงคนหนึ่งตะคอกใส่ พ่อลูกที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้พ่อจะไม่สามารถฟังสิ่งที่ชายคนนั้นพูดได้แต่ก็รู้ได้ว่า นักเลงผู้นี้กำลังจะทำร้ายลูกของตน ทำให้พ่อโกรธขึ้นมาทันใด รีบปกป้องลูกที่อยู่ข้างหลัง

กลุ่มนักเลงทั้งหมดก็บุกเข้ามารุมทำร้ายพ่อ พ่อก็กลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย จึงสู้อย่างไม่ถดถอย
            “ปล่อยพ่อฉันนะ อยากได้อะไรก็เอาไปให้หมดเลยแต่เลิกทำร้ายพ่อฉันเถอะ ปล่อยพ่อฉันไป...” ลูกอ้อนวอนร้องขอให้เลิกทำร้ายพ่อ น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา ค่อยๆไหลรินลงมาอย่างช้า ๆ  

            กลุ่มพวกนักเลงก็เข้าไปรื้อ ของแล้วหยิบเอาของมีค่าไป เด็กหนุ่มรีบเข้าไปพยุงพ่อในทันที แล้วทำแผลให้พ่อที่กำลังเจ็บหนัก  พ่อก็เอามือลูกที่ใบหน้าลูกอย่างช้า ๆ เรื่องราวทุกอย่างในหัวก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวของพ่อ ตั้งแต่วันที่ลูกเกิดจนกระทั่งถึงวันนี้ พ่อก็ทำท่าทางบอกกับลูก

ถึงแม้ว่าลูกจะไม่อาจจะสื่อสารกับพ่อได้ แต่ก็รู้ความหมายว่าพ่อกำลังจะบอกว่า ‘พ่อรักลูก’

            หลังจากที่ทำแผลให้พ่อจนเสร็จลูก ก็ขึ้นไปบนชั้นสอง แล้วกำลังโทษตนเองอย่างหนักที่ทำให้พ่อบาดเจ็บถึงเพียงนี้

            “เรามันโง่! มีพ่อที่ดีขนาดนี้ แล้วเราจะต้องการอะไรอีก เราตังหากที่เป็นตัวซวยมาให้พ่อ” เด็กหนุ่มกำลังคิดที่จะจบชีวิตของตัวเองลง เพื่อเพียงหวังว่า จะตัดปัญหาทุกอย่างให้พ่อแต่เพียงผู้เดียว หยิบเอามีดขึ้นมาแล้วปาดลงไปที่ข้อมือ...

            พ่อมาเคาะประตูเรียกลูกให้ลูกลงมากินข้าว แต่ก็ไม่มีใครตอบ ไม่มีแม้แต่เสียง พ่อจึงพังประตูเข้าไปด้วยความร้อนลน ทันใดนั้น ภาพที่พ่อเห็นเป็นภาพที่ลูก นอนสลบลงไปกับพื้น มือถือมีด เลือดนองเต็มพื้น

            พ่อตกใจมาก อุ้มพาลูกไป มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร ขอร้องอ้อนวอนให้ช่วยลูกด้วย

ช่วยลูกของพ่อที...

            ตอนนี้ลูกอยู่ในห้อง ICU หมอเดินออกมา พ่อจึงทำท่าทางเป็นภาษาใบ้ บอกกับหมอด้วยความวิงวอน
            (ผมมีเงิน ผมมีบ้าน หมอต้องการอะไรผมจะหามาให้)

            (ผมขอแค่ ช่วยลูกของผมด้วย ช่วยลูกของผมที)

            (หมอเอาเลือดของผมไป เอาเลือดของผมไป เอาไปให้หมดทั้งตัว)

            (ขอแค่เพียง ให้ลูกของผมรอดชีวิต...)

หมอจึงรีบเจาะเลือดในทันที เลือดค่อยๆหลั่งไหลไปตามสาย เลือดทั้งหมดที่เต็มไปด้วยความรัก ความรักทั้งหมดของพ่อที่รักลูกมากที่สุด...

...จบบริบูรณ์...